قصیدۀ کوثریّه

درمدح حضرت رسول
و حضرت أمیرالمؤمنین
صلواة الله وسلامه علیهما
سیّد رضا موسوي نقوي هندي
ولادت
هشتم ذوالقعدة الحرام
1290 هجري قمري
نجف أشرف
وفات
بیست و دوم جُمادَی الاولی
1362 هجري قمري
نجف أشرف
رحمة الله تعالی علیه

 
 أَ مُفَلَّجُ ثَغرِکَ أم جَوهَرٌ؟

                          وَ رَحیقُ رُضابِکَ أم سُکَّرٌ؟
 
 این دندانهای پیشین تو است که جدا جدا شده
 و به طور منظم قسمت شده است 
 یا آنکه گوهری است نهاده شده؟
 و این آب دهان مکیده شدۀ تو
 شراب پاک وخالص است
 و یا آنکه شکر شیرین است؟

  این دهان ست، یا پُر از گوهر؟

  لبِ لَعل ست، یا پُر از شِکر؟

 قَد قالَ لِثَغرِکَ صانِعُهُ :

                          « إنّا أعطَیناکَ الکَوثَرَ »
 
 در وصفِ دندانهای پیشینِ تو
 آفریدگارش آن را چشمۀ کوثر خواند
 و آیۀ « إنّا أعطَیناکَ الکَوثَر » نازل فرمود.

 گفت با دُرجِ این گُهَر صانع :

 « به تو بـخـشـیـده ایم  ما کوثر »

 وَ الخالُ بِخَدِّکَ أم مِسکٌ

                           نَقَّطتَ بِهِ الوَردَ الأحمَرَ؟

 و این که بر روی گونۀ تو
 در روی چهرۀ تو است
 خالی است که گذاشته شده
 و یا آنکه مُشکی است
 که با آن گُلِ سرخ را نقطه گذاری  کرده ای؟ 

 خال بر روی تو بُوَد یا مُشک

 یا که چون نقطه بر گُلِ احمر؟

 أم ذاکَ الخالُ بِذاکَ الخَـدُّ

                            فَتَّیتَ النَّـدَّ عَلی مِجمَرٍ؟

 یا آنکه آن خال بر روی آن گونه
 تو گوئی عودی است
 که در مجمرۀ آتش نهاده ای؟

 یا که این خال، روی چهرۀ تو

 خُرده مُشکی ست بر سَرِ مِجمَر؟

 عَجَباً مِن جَمرَتِهِ تَذکو

                         وَ بِها لایَحتَرِقُ العَنبَرُ

 در شگفتم که چگونه از آن مِجمَرۀ آتش
 پیوسته لَهَب و شعله
 از جَمرِه و سرخیهای آتش ساطع است
 ولی مع ذلک آن قطعۀ عنبری
 که در آن نهاده شده است
 مُحترِق نمیشود و گداخته نمیگردد.

 یا مَن تَبدو لي وَفرَتُهُ

                        في صُـبحِ مُحَیّاهُ الأزهَـرُ

 ای آن کسی که با گیسوان آویخته شده
 از دو سوی بناگوش
 در اطراف سیمای درخشان و چهرۀ تابناک
 که همچون سپیدۀ صبح نورانی است
 بر من ظاهر و آشکار شد.

 فَأُجِنُّ بِهِ فِي « اللَّیلِ إذا

                          یَغشی » «وَالصُّبحِ إذا أسفَــرَ»

 پس به سببِ آن گیسوان است
 که شب تار که جهان را میپوشاند
 من مختفی میشوم
 و با آن چهرۀ رخشان است
 که سپیدۀ صبح
 که از رُخ نقاب و پرده برمیدارد نمایان میشوم.
 

 إرحَم أرِقاً لَو لَم یَمرَض

                           بِنُعاسِ جُفونِکَ لَم یَسهَر

 ترحُّم آور بر مریضی که
 از چشمان خمارآلودِ تو
 شب را تا به صبح بیدار مانده است
 و البتّه اگر آن چشمانِ فَتّان و جادوی تو نبود
 بدون شک مریض نمیشد.

 تَبیَضُّ لِهَجرِکَ عَیناهُ

                        حَـزَناً وَ مَدامِعُهُ تَـحمَرُّ

 از غصّه و اندوهی که
 از هِجران تو بر او وارد شده است 
 دو چشمانش نابینا و سفید رنگ و
 مَجاریِ اشک در آن چشمان،
 قرمز رنگ شده است.

 یا لَلعُشّاقَ لِمَفتونٍ

                      بِهَوی  رَشَءٍ  أحوی أحوَر

 ای جماعتِ عاشقان بیائید
 و به فریادِ این مجنونِ دیوانه برسید
 که در عشقِ سیاه چشم آهویِ قرمز رنگی
 که قرمزی آن به سیاهی میزند
 گرفتار آمده است.

 إن یَبدُ لِذي طَرَبٍ غَنّی

                           أو لاحَ لِذي نُسُکٍ کَبَّرَ

 که از فرطِ حُسن و جمال
 اگر برای
 شخصی که مشغولِ طَرَب است
 ظاهر شود
 به رقص درآید و آواز سَر دهد
 و اگر برای
 شخصی که مشغول به عبادت
 و توجّه به خُدا است
  نمایان گردد
 صدای اللهُ اکبرش بلند شود.

 به طَرَب آورَد رُخَت مُطرِب

 بیند اَر زاهِدَت ، لَــقَد کَــبَّــر